παρακταίνω

Α

(μόνο στη μτχ. αρσ.) [παρακταίνων]

(κατά τον Ησύχ.) «παραμετεωρίζων».

[ΕΤΥΜΟΛ. < παρ(α)-* + ἀκταίνω «σηκώνω, υψώνω, μετεωρίζω»].